Kilka uwag o dzisiejszym “wyroku” Trybunału Konstytucyjnego:
1. Po raz kolejny wniosek do TK był anomalią na skalę światową – od czasu przejęcia przez PiS kontroli politycznej nad TK ogromna większość wniosków do tego organu to wnioski większości rządzącej, a nie opozycji. Jest to absurdalne, ponieważ większość kwestionuje przed Trybunałem swoje własne ustawy – najpierw je więc uchwala, a potem oskarża o niekonstytucyjność. Po co to robi? Żeby otrzymać od kontrolowanego przez siebie organu potwierdzenie, że działa legalnie. To tak jakby burmistrz, który kontroluje policję w swoim mieście, donosił sam na siebie, że jechał nieprzepisowo, tylko po to, żeby zależny od niego szef policji mógł na konferencji prasowej powiedzieć całem miastu, że burmistrz jeździ przepisowo i generalnie jest wzorem kierowcy.
2. Ten wniosek był szczególnie kuriozalny, bo oprócz złożenia go przez parlamentarzystów PiS, złożyła go sama neoKRS – kolejny organ politycznie kontrolowany przez PiS. Zamiast więc bronić niezależności sądownictwa, neoKRS postanowiła donieść na samą siebie, aby dostać od TK glejt, że wszystko z jej powołaniem było ok. Działanie neoKRS było tak oczywistym nadużyciem prawa, że stwierdził to sam profesor-sprawozdawca (powołany na miejsce jednego z sędziów-dublerów, a więc nieuprawniony do zasiadania w składzie TK). NeoKRS pokazała tym samym, że prawo już nie znaczy prawo – prawo jest wyłącznie instrumentem ochrony własnej pozycji.
3. TK w nielegalnym składzie potwierdził to, czego chcieli politycy. Wybór sędziowskich członków KRS przez polityków jest dla TK całkowicie ok, mimo że jest niezgodny z polską tradycją konstytucyjną oraz zasadą podziału i równowago władz. Od 20 lat było tak, że parlament (władza ustawodawcza) miał swoich przedstawicieli w KRS i ich wybierał, Prezydent (władza wykonawcza) miał swojego przedstawiciela i go/ją wybierał, i władza sądownicza miała swoich przedstawicieli i ich wybierała. Logiczne i sprawiedliwe, prawda? Otóż według PiS i TK nie. Parlament może wybrać swoich przedstawicieli i jeszcze wybrać sędziom ich przedstawicieli, bo przecież oni sami nie potrafią. Kiedyś pisałem, że gdyby w Polsce istniała Rada Równouprawnienia Płci, złożona w połowie z kobiet i w połowie z mężczyzn, to według logiki PiS i TK byłaby wybierana w całości przez mężczyzn. Dokładnie tak – przecież skoro twierdzi się, że politycy lepiej wiedzą, kto powinien reprezentować sędziów, podobnie twierdzono by, że mężczyźni lepiej wiedzą, kto ma reprezentować kobiety. Absurd do kwadratu.
4. Dodatkowym absurdem dzisiejszego “wyroku” jest potwierdzenie, że jeśli ustawa zabrania komuś odwołania od szkodliwej dla niego decyzji, to taka sytuacja jest jak najbardziej zgodna z Konstytucją. Decyzja taka to wstyd na cały cywilizowany świat: nie ma większego zaprzeczenia świętej dla prawa w Polsce, w Europie i na świecie zasadzie PRAWA DO SĄDU. Dzisiejsza absurdalna decyzja jest ewenementem, za który będziemy się jeszcze długo wstydzić. Ale w sensie politycznym nie jest zaskoczeniem. Była ona potrzebna PiS, żeby sabotować sprawę Polski przed Trybunałem Sprawiedliwości UE. Na tle przepisu, który nie pozwalał kandydatom na sędziów do SN odwołać się od negatywnej decyzji neoKRS, złożono pytania prejudycjalne do Trybunału w Luksemburgu. Skoro TK potwierdził, że ten przepis jest ok, będzie można wykorzystać ten argument do walki polskości z europejskością, do urojonej walki naszej Konstytucji z prawem unijnym itd. Oznacza to, że PiS nie tylko wykorzystuje Trybunał Konstytucyjny jako narzędzie walki politycznej w kraju, ale także jako narzędzie walki z Unią Europejską. PiS najwyraźniej uważa, że triki w postaci napakowania Trybunału swoimi sędziami, a następnie wykorzystania tych sędziów do wydania antyeuropejskich “wyroków”, wzmocnią naszą pozycję w Europie. Tymczasem działania takie przypominają strzelanie z procy w okno sąsiada. Głupie, szkodliwe, dziecinne i do tego nielegalne.
Działanie PiS wespół z TK jest szkodliwe dla Polski, bo jest szkodliwe dla pozycji Polski w Europie. Spowoduje ono dalsze osłabienie naszej pozycji w Unii Europejskiej, zagrozi sprawie funduszy europejskich, które Polska mogłaby otrzymać. Tym samym w dalekiej perspektywie zniechęci Polaków do Unii Europejskiej, bo umożliwi ulubioną narrację eurosceptyków “po co nam Unia, skoro nic z tego nie mamy”. Oczywiście ci sami eurosceptycy przemilczą, że mamy z Unii coraz mniej, bo sami swoim głupim zachowaniem to spowodowaliśmy. Taki proces nazywam mentalnym polexitem – długofalowym zniechęcaniem Polaków do Unii Europejskiej. Poświęcamy naszą pozycję w Unii dla obrony stołków kilkunastu osób w neoKRS i dla marzeń wąskiej grupy ludzi o władzy absolutnej. Nie ma w tym działania ani kawałka dobra dla Polski i Polaków.